Afgelopen zondag stond ik aan de start van de Antwerp Ten Miles, 16 kilometer doorheen Antwerpen, langs de Kaaien en de Grote Markt, en door de Kennedy- en de Waaslandtunnel. Een wedstrijd waar ik keihard voor getraind had, en waar ik best nerveus voor was; hoe zou mijn heup zich houden ? Die had tijdens de trainingen de afgelopen maand namelijk behoorlijk opgespeeld !

De Voorbereiding

In januari 2022, net na de Antwerp Park Run, besluit ik vrij spontaan om me in te schrijven voor de Ten Miles. Niet dat ik toen al in staat was tot het lopen van die afstand, ik liep op dat moment niet verder dan 10 km., maar het leek mij een mooie uitdaging. En okee, toegegeven, het leek mij ook wel tof om mijn naam in de krant vermeld te zien staan. Ik heb namelijk eens gehoord dat alle finishers de volgende dag met naam en tijd vermeld zouden worden in de Gazet van Antwerpen, en tja, dat momentje van roem wil ik ook wel hebben !

Ik heb dus serieus moeten trainen, en om mijn doel te bereiken heb ik een ambitieus maar reëel trainingsschema opgesteld. Helaas verloopt de voorbereiding niet geheel vlekkeloos … een oude blessure gooit af en toe roet in het eten, en pijntjes in mijn rechterheup en later linkerknie baren mij zorgen. Op wilskracht en conditie haal ik die 16 km. wel, het zijn meer mijn pezen en gewrichten waar ik me zorgen om maak. Desondanks besluit ik door te trainen, en af en toe een aanpassing te doen in mijn schema (bijvoorbeeld door te gaan zwemmen in plaats van te gaan hardlopen, of een andere afstand te lopen dan gepland). Hortend-en-stotend heb ik uiteindelijk doorgetraind tot een afstand van 15 km., ik ga ervan uit dat ik die laatste kilometer wel haal, enkel op de adrenaline van de wedstrijd en door de aanmoedigingen van het publiek.

De Run

Mijn startnummer en t-shirt heb ik gisteren al opgehaald, dus mijn enige taak vandaag is, op tijd aan de start te verschijnen. En okee, de race uitlopen, maar dat terzijde. Ik ga het eerste stuk met de auto naar Antwerpen, en vervolgens ga ik met de tram rechtstreeks naar het evenemententerrein waar ik ruim op tijd aanwezig ben. Ik zit nog een tijdje in de zon (gelukkig staat er een straf windje, dat zorgt ervoor dat het niet te warm aan voelt, ook voor zometeen tijdens het rennen) en dan is het tijd om naar de start te gaan.

Als ik in het startvak sta, bekruipt mij het gevoel van intens geluk. Wat ben ik trots dat ik hier sta, en dat dit soort dingen uberhaupt weer kunnen, na de covid, ik geniet echt volop ! En dat genieten geldt voor de hele wedstrijd. Al bij de eerste stappen voel ik dat ik deze run ga rocken; ik heb geen enkele last van mijn heup, en de kilometers vliegen voorbij. De gang door de tunnels is zwaar, met name de klim naar boven, en ook het lopen over de kasseien (kinderkopjes, voor de Hollandse lezers) is killing, maar er is geen moment dat ik op wil geven. En de paar momentjes dat ik het echt even zwaar heb, is er altijd weer publiek langs de kant van de weg dat me weet op te zwepen, echt, de crème de la crème van de supporters was aanwezig, afgelopen zondag !

De Finish

Ik heb mezelf voorgenomen rustig van start te gaan, goed te doseren, en tevreden te zijn met een finish-tijd van 112 minuten. Dat zou een reële tijd zijn, gebaseerd op een rustig tempo. Gaandeweg de race ben ik totaal noet met mijn tijd bezig; ik ben harder bezig met genieten dan met mijn prestatie, en ook nadat ik gefinisht ben in 105 minuten (dus 7 minuten sneller dan voorzien !!) doet me dat niet zoveel. Veel belangrijker is het gevoel van trots en euforie; ik heb het gered ! En hoe !

Ben jij ook een hardloper ? En doe jij wel eens mee aan wedstrijden ? Liefs, Vera