Vandaag deel ik een van mijn lievelingsgedichten. Hij is van de dichter Maulana Jalaluddin Rumi, die van 1217-1273 in Turkije leefde. Zeker in deze huidige tijd, waarin ik meer dan ooit geconfronteerd word met mezelf , haal ik steun uit dit gedicht, dat zo beeldend en treffend weergeeft hoe ik om kan gaan met mijn schaduwkanten en onwelkome gevoelens (in plaats van vlucht-, vecht-, zwelg,- ontken- of verstijfgedrag te vertonen). 

Dit mens-zijn is een soort herberg.
Elke ochtend een nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt als een onverwachte gast.

Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt

die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.

Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase…

De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede
grijns en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.

Kende jij dit gedicht al ? En heb jij ook zo van die teksten waar jij troost uit haalt ? Liefs, Vera