Voordat ik moeder werd wist ik zeker dat ik bepaalde dingen die andere moeders deden nooooooit zou gaan doen. Inmiddels weet ik wel beter… Dingen die ik als moeder nooooooit zou doen, maar wel doe …

Een watje zijn

Storend vond ik het, dat mijn moeder niet met mij in de snelle attracties op de kermis wilde. Dát zou ik mijn kind later nooooooit aandoen. Hoe anders is de realiteit. Ik kom al kotsmisselijk uit de zweefmolen, en als ik naar een beetje leuke attractie kijk, trek ik al wit weg. Kansloos dus …

Over mezelf praten in de derde persoon

“geef maar aan mama” of “mama komt zo“, dit soort zinnen komen met grote regelmaat mijn mond uit . Ik probeer hier de laatste tijd erg alert op te zijn, maar ik vind het op de een of andere manier erg lastig om “ik” te zeggen … Waarom ??

Mijn man “papa” noemen

Belachelijk vond ik dat, echt, hoe kón je dat doen ? Wel, inmiddels moet ik toegeven dat ik mezelf regelmatig “papa” hoor zeggen, en dan niet tegen mijn vader. Dit komt minder vaak voor dan dat ik mezelf mama noem, maar toch, elke keer is teveel.

De tv/iPad als oppas gebruiken

Dit zwaktebod zou ik nooit inzetten. Maar inmiddels kom ik er rond voor uit dat ik dit soms echt wel doe. Het is wellicht niet pedagogisch verantwoord, maar wel reuze praktisch soms. Hiermee is mijn principe van maximaal een half uur per dag tv/film kijken ook faliekant mislukt. Een beetje filmpje duurt minimaal 45 minuten …

Clichés gebruiken

Nooooooit zou ik mijn moeders woorden gebruiken in de opvoeding. Nou, ik kan je zeggen, inmiddels rollen zinnen als “het is hier geen hotel“, “wacht maar tot je zelf kinderen hebt“, “de kindjes in Ethiopië hebben pas honger“, en nog meer van dit soort gruwels regelmatig over mijn lippen.

Inconsequent zijn

“Nee is nee, en ja is ja”, zo simpel is het. Consequent zijn is belangrijk, want kinderen hebben regels/grenzen nodig. Ik hoor het mezelf nog zeggen. En ik ben het daar nog steeds mee eens, maar soms, heel soms hè, dan kies ik gewoon voor de makkelijkste weg, en geef ik na veel gezeur toch toe en wordt mijn nee toch een ja. Niet verstandig misschien, maar soms wil ik ook gewoon even rust.

Een gesprek door mijn kind laten onderbreken

Superirritant vond ik ze, die ouders die te pas en te onpas reageren op hun kind dat telkens door het gesprek heen tettert. Om over dat kind maar te zwijgen, dat vond ik standaard onopgevoed. Inmiddels moet ik schoorvoetend toegeven dat ik me er zelf ook schuldig aan maak. Ook mijn kind praat zo af en toe door een gesprek heen. Omdat ze zo graag wat wil zeggen, of omdat ze al zo lang wacht, of omdat een kind dat nu eenmaal doet. En tja, daar reageer ik dan soms toch ook op …

Gelukkig heb ik ook een hele hoop dingen waarvan ik vantevoren dacht dat ik ze zou gaan doen, en die ik ook daadwerkelijk doe. Ik denk dan aan dingen als liefdevolle aandacht, veel lol trappen, en er altijd zijn voor haar. Maar die dingen bewaar ik even voor een volgende post.

Ik ben benieuwd welke dingen jij nooooooit zou doen maar nu toch doet. Herken je mijn bovenstaande punten, of heb je nog aanvullingen ? Ik lees het graag in de comments !

Wist je trouwens dat ik ook via Bloglovin te volgen ben ?