Als Emma van de ene op de andere dag opgenomen wordt op de paaz, weet ze één ding zeker: hier is een fout gemaakt. Ze heeft namelijk een leuke baan, een geweldige vriend en een goed leven, dus dat ze dood wil kan dan toch geen probleem zijn? Het is het begin van Emmas zoektocht door de absurde wereld van de psychiatrische kliniek met al haar regels, pillen en diagnoses een zoektocht naar de uitgang, maar boven alles een zoektocht naar zichzelf. Tijdens haar reis langs vreemde patiënten en nog vreemdere therapeuten, depressieve kerstballen en onverwachte vriendschappen, begint Emma te beseffen dat ze hier niet voor niets zit, en dat zij de enige is die kan bepalen of, maar vooral ook hoe ze ooit de paaz weer verlaat.

In paaz is een ik-verteller aan het woord die opgenomen is op de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis (paaz). Het boek is luchtig geschreven en leest gemakkelijk weg maar zo ongeveer tot de helft heb ik het echt met plezier gelezen. Daarna kwam ik er niet meer lekker doorheen. Ik merkte aan mezelf dat ik geen enkele feeling kreeg met de hoofdpersoon; ik leefde niet mee met haar. Ook merkte ik dat ik soms echt mijn concentratie kwijt raakte.
Was het de laconieke humor die me niet aansprak waardoor ik het boek ook zo-zo vind ? Kwam het door de nuchtere blik die Emma werpt op haar proces waardoor ik afstand bleef voelen ? Of is het allemaal wat moeilijk te volgen omdat het boek geschreven is door iemand die door haar ziekte (depressie/burn-out) zelf wat chaotisch is ? Ik weet het niet, maar ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik íets miste.. Het vervolg UP laat ik dan ook aan me voorbij gaan.

• 368 pagina’s
• The House of Books, december 2014
• ISBN109044347527
• ISBN139789044347524