In 2007 tijdens een vlucht naar Fins Lapland ging het mis; ik weet het nog goed. Ik was nog niet ingestapt in het vliegtuig of ik verstarde. Ik had een hartslag van heb-ik-jou-daar, een enorm hoge ademhaling, durfde niet meer te bewegen, kon niet meer eten/drinken/praten, en hield mijn blik tijdens de gehele vlucht onafgebroken op de stewardessen gericht. Vóór deze vlucht had ik ook wel last van wat vliegangst gehad. Een doorstart naar Turkije, een luchtzak naar Kenia én wat te veel afleveringen Air Crash Investigation kijken, hadden dit veroorzaakt. Maar nu was het helemaal mis. Ik besloot dan ook na terugkeer in therapie te gaan.

De therapie viel reuze mee. Volgens de therapeut had ik last van een lichte vliegangst en zou ik daar in een aantal sessies van genezen zijn. Het klopte dat ik door de therapie vloog. Ik had er geen moeite mee om tijdens de gesprekken in een vliegtuigstoel te zitten, vond de turbulentie in de vliegsimulator ook prima te doen, maar instappen in een vliegtuig, ho maar. Ik heb mijn therapie dan ook afgesloten zonder in het vliegtuig gestapt te zijn. Van het clubje vliegangstigen waarmee ik onder begeleiding een vlucht binnen Europa zou maken, was ik de enige die niet ingestapt is …

Daarna volgden jaren van vliegtuig-vermijden. Ik ging alleen nog maar op vakantie naar bestemmingen die je per trein of auto kon bereiken, en uitnodigingen voor stedentrips met het vliegtuig sloeg ik af. Het zat me niet lekker, maar ik kon ermee leven. Ik had er vrede mee. Tot 2013. Ik was op het strand en zag een vrouw liggen met een handdoek met “Ibiza” erop, een bestemming die hoog op mijn travel-bucketlist stond. Ik bedacht me ter plekke dat ik ooit nog eens naar Ibiza wilde, en dat ik, als ik daar dan zou zijn, ook zo’n handdoek wilde kopen. Klinkt heel deuzig misschien, maar het is echt zo. En ik denk dat hiermee het zaadje van weer gaan vliegen geplant is.

Want daarna ging ik steeds vaker denken aan vliegen, aan het feit dat je, als je wat van de wereld wilt zien, simpelweg niet om het vliegtuig heen kunt. Ik begon me meer en meer te realiseren dat ik mijn leefwereld enorm aan het beperken was, en dat het me eigenlijk niet echt beviel. In september 2014 ging ik, voor het eerst in jaren weer met het vliegtuig op vakantie. Naar Ibiza (en ja, ik kocht die handdoek). In december 2014 vloog ik naar Londen. In 2015 maakte ik geen vliegreisjes, maar in maart 2016 wel (Rome) en een paar weken geleden vloog ik naar Izmir. In augustus ga ik naar La Palma.

Heb ik dan geen last meer van vliegangst ? Ja wel hoor, zeker weten. Er is in feite niets veranderd. Ik heb het alleen geaccepteerd, en hierdoor vecht ik er ook niet meer tegen. Ik ga voor en tijdens de vlucht een aantal stappen door, en pas de volgende tips toe :

1. Op tijd op de luchthaven zijn
   

   Ik vertrek ruim op tijd naar de luchthaven, zodat ik niet hoef te haasten en er geen extra stress bij komt. Na de douane eet en drink ik wat (water, geen alcohol); ik doe dat bewust daar omdat eten en drinken tijdens het vliegen mij (nog) niet goed lukt. De kriebels in mijn buik, en de angstgevoelens en –gedachten accepteer ik. Ik vecht er niet tegen, maar zie het als een wee. Ze komen en ze gaan; ze zijn niet continu aanwezig. Voor de rest ben ik tijdens het rondlopen op de luchthaven al continu mijn aankomst en verblijf op mijn reisbestemming aan het visualiseren; ik houd in gedachten dat ik straks, over een aantal uren, lekker op mijn bestemming ben.

2. Bewust boarden

   Zodra het tijd is om naar de gate te gaan, en ik het vliegtuig zie staan, merk ik aan mezelf dat ik inmiddels als verdoofd ben. Ik zorg er bewust voor dat ik een glimlach op mijn lippen tover, mijn rug recht bij het in de slurf lopen, en de stewardessen aan kijk en gedag zeg. Dan zoek ik mijn plekje op, maak alvast de stoelriem vast, en installeer mezelf. Ik probeer het mezelf zo gemakkelijk mogelijk te maken, zodat ik tijdens de vlucht alles binnen handbereik heb (boek, iPhone, oordopjes).

3. Vertrouwen

   Zodra de deur dicht is, het kabaal van de motoren die opgestart zijn te horen is, en het vliegtuig zich in beweging zet blijf ik me focussen op mijn reisbestemming. Ook herhaal ik als een soort mantra dat vliegen de veiligste vorm van transport is. De kleinste kans dat je iets overkomt, heb je aan boord van een verkeersvliegtuig, en dagelijks vertrekken er wereldwijd zo’n 50.000 vluchten, en vliegen er zo’n 5.000.000 mensen.

4. Ademhalen en ontspannen

   Ik weet dat mijn ademhalingspatroon verandert als ik angstig ben. In plaats van diep en rustig, adem ik snel en oppervlakkig. Gedurende de vlucht sta ik daarom regelmatig stil bij mijn ademhaling, en zorg ik ervoor dat ik een rustige buikademhaling heb. Op momenten dat mijn angst toeneemt adem ik nog bewuster : ik adem langzaam in en probeer mijn buik hierbij zoveel mogelijk “op te blazen”. Ik houd de lucht enkele tellen vast en adem vervolgens langzaam uit. Ik herhaal dit patroon tot ik merk dat ik rustiger word.

Vliegen zal nooit mijn favoriete bezigheid worden, maar ik kan wel beter omgaan met mijn angst. En wat helemaal mooi meegenomen is : ik krijg er een berg aan trotse gevoelens en mooie reiservaringen voor terug !

Herken jij bovenstaande ? Of vlieg jij totaal zorgeloos naar je eindbestemming ? Laat het me weten in de comments !

Ik zou het leuk vinden als je mij zou volgen via WordPress of Bloglovin !