High on adrenaline na de DamTotDamloop 2024 schreef ik me in voor de loop die elke hardloper in mijn optiek eens gelopen moet hebben : de Zevenheuvelenloop. Afgelopen zondag stond ik aan de start van deze Herfstklassieker, en vandaag vertel ik je hoe het me vergaan is.

De voorbereiding.

Met de DamTotDam-loop nog vers in de benen, schrijf ik me op 23.09.2024 in. Als ik mijn trainingsschema gewoon nog even doortrek, dan houd ik mijn conditie op peil, en dan moet die 15 km die de Zevenheuvelenloop duurt wel te doen zijn. Het enige verschil zijn de heuvels, dus ik neem me voor de 8 weken die het nog duurt tot de start van de Zevenheuvelenloop wat vaker een heuveltraining in het bos te gaan doen. Ik stel een mooi trainingsschema op, maar dan ga ik op donderdag 03.10.2024 door mijn rug. De Singelloop Breda op 06.10 moet ik noodgedwongen overslaan, en de weken erna schakel ik over op alternatieve manieren om fit te blijven; zo ga ik meer zwemmen, meer wandelen/fietsen, maar de geplande kilometers hardlopen zitten er niet in. En de tijd tikt door. Uiteindelijk valt het herstel van mijn rugproblemen mee, en lukt het me toch nog 2x een lange duurloop te verrichten, maar die extra heuveltrainingen … daar ben ik nooit aan toegekomen. Ik besluit me er niet druk om te maken, en gewoon te gaan genieten. De Zevenheuvelenloop lijkt mij sowieso niet geschikt om aan te vliegen als prestatieloop.

Raceday.

De weersvoorspellingen voor vandaag waren dramatisch : bakken met regen en een keiharde wind. Gelukkig is dat in de loop van de week bijgetrokken, en bij aankomst in Nijmegen is het inderdaad droog, en er staat een lekker fris windje. Vanwege de koude gevoelstemperatuur heb ik mijn nieuwe Brooks longsleeve aan, helemaal leuk toch dat er gelijk een mooie herinnering aan dit shirt gaat kleven.

De Loop.

Ik heb deze loop dus nog nooit gelopen, maar heb uit alle voorinformatie begrepen dat de heuvels behoorlijk pittig zijn. Verhalen als “ik heb nog nooit 7 heuvels geteld, ik kom meestal tot 100”, neem ik tijdens de race constant in mijn achterhoofd mee, en ik besluit rustig van start te gaan. Vanaf de eerste stappen merk ik al dat het parcours vals plat is, en voel ik het in mijn benen.

De eerste 3 kilometer vind ik dan ook zwaar qua belasting op mijn spieren/gewrichten, al is mijn tempo, ondanks het feit dat ik dus niet voluit ga, snel. En dat laatste geldt eigenlijk voor de hele run. Ja. Er zitten pittige stijgingen bij. En tja. Ik tel zelf dus wel 7 heuvels. Het is soms best ploegen om omhoog te komen, maar geen enkele keer heb ik moeten wandelen, of is mijn hartslag belachelijk hoog geweest. En kilometer na kilometer hoor ik mijn Watch mooie tijden doorgeven. Ik voel me dan ook oppermachtig tijdens het rennen, en voor ik het weet ga ik de laatste 3 kilometers in, heuvelaf, richting de menigte toeschouwers. En voor ik het weet, ga ik over de finishlijn.

Cooling Down.

Waar ik normaal gesproken een enorme ontlading na de finish heb, heb ik dat hier niet. Ik heb zelfs nog energie over. Heel fijn, maar ook heel bijzonder. Ik vraag me dan ook af of ik zoveel fitter ben geworden dan de DamTotDam-loop, afgelopen september, of dat het komt door de heuvels dat ik zo lekker heb gelopen. Ik heb in ieder geval genoten van de natuur, de mooie doorkijkjes, en het feit dat ik de heuvels overwonnen heb. Deze must-do hardloopwedstrijd kan ik toch maar mooi van mijn Running Bucketlist afstrepen !

Ben jij ook een hardloper ? En doe jij ook wel eens mee aan wedstrijden ? Lieve groet, Vera.